89. ZAPATRZENIE

HANA DOSKOČILOVÁ

„KRECIK I TELEWIZJA”
(TŁ. NADRZEJ CZCIBOR-PIOTROWSKI)
GRAFAG, WARSZAWA 2004
ILUSTROWAŁ ZDENĚK MILER

Dwa dni temu wyszłam na godzinę załatwiać jakieś ważne sprawy. W domu została Majka z Tatą. Spali smacznie przytuleni do siebie.

A gdy wróciłam, zastałam nowy telewizor.

Od razu przypomniała mi się książeczka, którą przed tygodniem lub dwoma, kupiłyśmy za śmieszne pieniądze w komisie dziecięcym. Krecika kocham miłością wielką. Przede wszystkim za „Ahoj!”. I za to, że jest narysowany taką kreską, żeby Dzieci rozumiały od razu – z wielkimi, budzącymi zaufanie oczami, w wyraźnych wesołych kolorach, które nie wywołują oczopląsu.

A właśnie o oczopląsie po części jest ten Krecik.

O tym, jak ślimak przyniósł do lasu telewizor w swoim domku na plecach. Rozsiadł się wygodnie. I po kolei rozsiadali się wszyscy lasu mieszkańcy i nie-mieszkańcy. Ślimak stwierdził, że nawet gdyby usiadło przed ekranem 99 osób, to i tak dla każdego starczyłoby telewizji. Myślę, że w tym należy upatrywać fenomenu TV – w do-każdego-trafialności. No bo siedzą i Krecik, i Myszka, i Jeżyk, potem nawet Słońce i Księżyc... Zapatrzyli się w obrazy migające, zasłuchali się w gadanie ekranowych głów. Cały dzień siedzieli, Słonko z niechęcią zaszło, a Księżyc to prawie spóźnił się na drugą stronę Ziemi i musiał wzywać taksówkę.

Na szczęście dla lasu, po całodziennym telewizyjnym maratonie, Krecik rozprostował nogi i poszedł spać. A rano grał w piłkę, potem pływał, potem zbierał grzyby, potem rysował. A reszta siedziała przed ekranem i mówili, że w telewizorze też są przecież grzyby. I że „właśnie teraz jest najlepsze!”.

Krecik do snu się ułożył zimowego, a gdy się obudził nie zastał nikogo na polanie – wszyscy porośli trawą, gałęziami, chaszczami... Zgnuśnieli, rozleniwili się, przestali myśleć, bo coś za nich myślało, w odbiorniki się zamienili, poczucie rzeczywistości stracili...

I jeden Krecik, który miał wolę najsilniejszą ze wszystkich, musi teraz jakoś uratować swój świat, przywrócić czasy sprzed wielkiego Telewizora...

Bardzo, bardzo, bardzo mocno moralizatorski tomik Krecika, ale mimo że grzmi nad głowami, to jakoś tak po cichu, jakby szeptał. Mądrze mówi i mówi w sposób mądry. To przypowieść z morałem o tym, jaki magnes ma w sobie ekran telewizora – magnes magiczny, bo przyciąga każdego, magnes w kształcie ucha, bo słuchamy, magnes w kształcie oka, bo patrzymy i magnes w kształcie siedzącego człowieka, bo nasza sylwetka, gdy tylko telewizor włączony, zwrócona w stronę ekranu całym ciała językiem. Można być przeciwnikiem telewizji. Można być rycerzem, który wyrusza na wojnę telewizyjną. Można nie mieć odbiornika w mieszkaniu, Ale gdy pójdzie się do pubu i na ścianie w migoczącym okienku lecą teledyski, to nie da się nie patrzeć.

Podsumuję więc stwierdzeniem mojego Męża, że ich telewizor wygląda właściwie jak mikrofalówka i że mogę w niej równie dobrze coś ugotować. No to ugotujemy zupę i przeczytamy bajkę. Może być nawet bajka o telewizorze.