32.ZBYT BIAŁA

PETRA FINY

„BIAŁA KSIĘŻNICZKA I ZŁOTY SMOK”

(TŁ.SEBIASTIAN STACHOWSKI)

NAMAS, POZNAŃ 2011

ILUSTROWAŁA MARI TACÁCS

[Namas to nieduże wydawnictwo – dowód na to, że z małego rodzi się największe.]

Czy można być jednym z najpiękniejszych ludzi na świecie, a mimo to cierpieć? Czy można jednocześnie budzić zachwyt i odrazę? Czy można być księżniczką, a mimo to nie korzystać z przywilejów godnych księżniczki?

Bai jest córką chińskiego władcy. Jest najpiękniejszą istotą w całym państwie. Jej uroda wywołuje okrzyki uznania, a mimo to nikt nie stara się o jej rękę. Jest piękna, ale nie jest doskonała – jest inna, bo jej twarz jest biała, a powinna być żółta. Owszem, Chinki pudrują swe twarze białym pudrem, ale pod spodem zawsze mają skórę w odcieniu identycznym co mężczyzna. Ta świadomość pozwala mężczyznom kochać je i wielbić. Bai pod spodem miała już tylko czerwoną krew. Nie wiadomo było, jak się z nią obchodzić. I wieczorem, po zmyciu makijażu, nie można było udowodnić, że w jej żyłach ta krew taka sama...

Bai prosi Smoka o pomoc – chce, by zawiózł ją do krainy, gdzie będzie szczęśliwa, do Krainy Wygnańców. Tam czeka na nią książę, o skórze, który mógłby być odbiciem lustrzanym skóry Bai.

Ale nie mogą być razem, bo w jego sercu drzemie ciemność.

A Bai jest jasna także w środku. Odpycha dłonie młodzieńca i wybiera inny los...

To piękna książka na tę chwilę tuż przed Walentynkami - nie na jutro, bo jutro ma być tylko słodko. Dziś można się zastanowić. Jutro już tylko dziękować.

To książka nie tylko o inności, o tym, że nic nie daje gwarancji akceptacji na świecie, w którym żyją ludzie. Że człowiek potrafi być nieprzewidywalny w swoich sądach, że potrafi ranić, bo boi się inności. Potraf zabić, bo inności nie umie oswoić. Potrafi zdeptać, bo nie wie, jak inność czcić i jak znaleźć w niej choć odrobinę piękna.

Ale to także książka o miłości. O tym, że można kochać, a mimo to odejść. Że trzeba być w swej miłości pewnym, że trzeba kochać całym sobą, bo jeśli istnieje choć część, która się waha, miłość przez tę dziurkę ucieknie – powoli ulotni się cała i może nic nie zostać.

I kolejny raz w Namasie ilustracje są wiernym odbiciem tekstu – nie mówią wprost, są enigmatyczne, niedosłowne, falują, jak kawałek jedwabiu, na którym toczy się malarska opowieść. Są osobnym światem, choć komentują słowa. Są tak, jak tekst, delikatnie gorzkie w wymowie. Przygaszone, jakby oglądane oczyma mokrymi od łez... Albo to tylko ja uroniłam łzę nad losem Bai...?

[Namas to w sanskrycie „pełne szacunku pozdrowienie” - gorące, choć zimowe, namas dla wydawnictwa, za paczuszkę z książeczkami]