241.FOTO STORY. STORY TEN – MIKOŁAJ BYŁ...

Bez prezentów Święta nie byłyby udane. Nie byłyby udane dla mnie, bo bardzo lubię obdarowywać. Na szelest rozrywanego papieru w rękach moich bliskich czekam chyba bardziej, niż na swoje własne niespodzianki. Cieszę się ich uśmiechem, cieszę się zaskoczeniem i błyskiem w oku, cieszę się tym wypróbowywaniem-od-razu, bo nie można już czekać.

Majka wypatrywała Mikołaja i Gwiazdki zamknięta z Tatą w ciemnym pokoju. I jak to się stało, że go przegapili? „Wiesz, Mikołaj jest sprytny i szybki, robi tak, żeby absolutnie nikt go nie wiedział. Poza tym spieszył się do innych Dzieci...”

Szalała – spod choinki wygrzebywała prezenty ze zdjęciami zamiast imion i roznosiła pod wskazany adres (a jeszcze w zeszłym roku każdą paczkę niosła do Taty...). Każdą najmniejszą rzecz pakowaliśmy osobno, żeby urosła wielka góra prezentów. I choć wiem, że rzeczy nie są najważniejsze, to nie mogę się powstrzymać – lubię dla niej kupować...

Tegoroczne prezenty były bardzo udane – cieszy się ze wszystkiego. I wszystkim się bawi.

Ale gdybym miała wskazać jednoznaczny hit, to drewniana pizza na rzepy.

Pół dnia zabawy w pizzerię („Czy mogę zamówić pizzę z podwójnym serem?”, „Płacisz 3 buziaki”). Gdy już leżała w łóżku prawie śpiąc, a ja czatowałam z boku na jej sen, usłyszałam taki monolog-dialog:

-Dryń dryń (no bo przecież do pizzerii się dzwoni – ja ze swojego telefonu, ona odbiera pilota) Halo, czy to pizzeria? Tak. A czy mogę zamówić pizzę? Nie, dziś już nie.

(długa chwila ciszy) Ale jutro :-)