236. SZKIEŁKO, KAKAO I EMILIA D.

JOANNA WACHOWIAK

„KOTA KAMELEON”

BIS, WARSZAWA 2014

ILUSTROWAŁA EMILIA DZIUBAK

Czasami na rodziców po prostu trzeba się obrazić. I na cały świat przy okazji. Na przykład wtedy, gdy ci rodzice wiozą Natalię do babci na wsi. Co prawda tylko na trzy dni, nawet dwa i pół, co prawda z ważnego powodu – siostra mamy jest chora, co prawda Natalia wiezie torbę pełną zabawek, ale dziewczynce nie przeszkadza to dąsać się, a nawet popłakać sobie cichutko, albo na cały głos. Bo nie została z babcią Hanią, która mieszka w mieście i ma blisko kino i kawiarnię, bo okazuje się, że tata przez pomyłkę zabrał torbę Natalii i teraz do zabawy ma maszynkę do golenia i kapcie, bo na ulubionej bluzce jest głupia plama z głupich placków z dyni, które podała babcia, a Blekot, babciny kot, jej nie lubi. I w ogóle to będą dwa najgorsze dni w życiu Natalii, bo ten dom, w którym mieszka babcia jest stary, opleciony roślinami, pełen buteleczek i suszonych ziół, a w okolicy nie ma żadnych dzieci, które mogłyby się stać towarzyszami zabaw.

Wiadomo, że na łzy najlepsze jest kakao, więc babcia gotuje w garnuszku brązowy proszek z imbirem i gałką muszkatołową. Żeby pachniało jak pierniczki. Na plamy najlepsze jest pranie, na brak jednej babci najlepsza jest ta druga, choć Aniela różni się od Haliny nie tylko imieniem. A na nudę i brak perspektyw też jest jedna magiczna rada - „Myślę, że masz ze sobą wszystko, co potrzebne do dobrej zabawy” - mówi babcia Aniela i uśmiecha się tajemniczo.

I ma rację, bo dobra zabawa nie kryje się w kilku drewienkach zaklętych w klocki, albo w kawałku plastiku, uformowanego na kształt lalki. Dobra zabawa kryje się w głowie. Można na przykład wejść na strych i tam przymierzać kapelusze. Albo poznać wujka, który umie pokazywać sztuczki magiczne. Albo podnieść z ziemi kawałek kolorowego szkiełka, które kiedyś należało do mamy i patrzeć przez nie na czerwoną krainę olbrzymów albo na niebieską piaszczystą zatokę.

Można też robić z babcią mydełka, rozmawiać o dziadku, którego już nie ma, pojeździć na Karocie i Klapsie, albo zjeść knedle ze śliwkami.

To książka o zwyczajności, o babci pełnej tajemnic, która najpierw budzi niechęć a potem zostaje najlepszą przyjaciółką, o kubku kakao, który leczy ukruszone serce, o tym, że świat jest zawsze dwuwymiarowy, że ma ukrytą stronę, którą mogą dostrzec tylko nieliczni – ci, którzy mają kawałek kolorowego szkiełka i potrafią otworzyć się na niewidzialne. To książka o pozorach, o stereotypach, które burzy jedna wycieczka na strych i kilkadziesiąt kapeluszy. To książka o tym, że niektórzy oswajają się bardzo długo i że w oswajaniu trzeba być cierpliwym bo to czasem kwestia nieśmiałości albo złych doświadczeń. Że trzeba się cieszyć tym, co się ma – bo czasami nie ma lalek i misiów, ale jest strych, pełen różności – pudeł z kapeluszami, sanek, sztalug i wędek; czasami kot nie chce się dać pogłaskać, ale za to nie odstępuje nas na krok.

A nade wszystko, to książka o wyobraźni, o tym, że wyobraźni można się nauczyć, jeśli tylko ma się odpowiedniego przewodnika....

Nie pominę ilustracji, ale powiem o nich tylko dwa słowa – Emila Dziubak. No może jeszcze dodam, że magia, że humor, że ciepło. Choć właściwie dodawać nie muszę, bo samo Emilia Dziubak już tak brzmi!

[Dziękujemy wydawnictwu BIS za magiczne szkiełko do patrzenia w inne wymiary]