152. BABUSIOWY DZIEŃ

STINA WIRSÉN

„CZYJA BABCIA?”

(TŁ. MAGDA CEDRO)

STENTOR, WARSZAWA 2008

ILUSTROWAŁA STINA WIRSÉN

Babcia Majki (babcia J.) jest na razie nie-dzielna (że jest niedzielna, to też, bo dzieli nas jakieś 130 kilometrów) – Majka nie musi dzielić jej babciości z nikim. Nie-dzielenie się jest łatwe. Ma się wszystko dla siebie, nie trzeba zastanawiać się, kogo babcia bardziej kocha i kto będzie bliżej niej siedział, gdy będzie czytała książkę. Jest jeden na jeden – babcia na wnuczkę, więc mogą sobie opowiadać, że „jesteś naj – ulubieńsza, kochańsza, piękniejsza...” Nie ma nikogo, kogo by te słowa zraniły i kto płakałby z ich powodu w poduszkę.

Ale babcia misia jest przepołowiona. Misiu kocha ją najbardziej na świecie, ale ona nie może tego odwzajemnić, bo musi kochać aż dwie osoby – jego i jego kuzynkę. Przecież wiadomo, że skoro babcia jest jedna, to nie może mieć dwóch miłości – trzeba się podzielić! Kuzynka jest „głupia” i misiu nie chce jej mieć. Woli samą babcię.

Ta książka na dziś trochę z przekory, bo dzień wyjątkowy. Ale uczucie też wyjątkowe – zazdrość. Każdy ma je w sobie, nie wierzę, gdy ktoś twierdzi, że jego omija. Nie omija, tylko udaje się ją zamknąć w klatce żeber, przytrzymać na smyczy rozsądku, niech nikogo nie pogryzie. Ale nas od środka – owszem. Bo to nie tylko książka o uczuciach dzieci. To książka o tym, co czuje każdy, tylko dzieci potrafią powiedzieć, że kuzynka jest głupia i nie chcę jej mieć – dorośli sznurują usta, milkną i co najwyżej płaczą wieczorem w łazience. Bo jak podzielić się swoim dzieckiem? Jak pozwolić, żeby kto inny zajął choć trochę miejsca w jego sercu, rozpanoszył się i zagarnął przestrzeń – i może dla mnie nie starczy? Taki to już człowiek głupi jest, że nie wierzy w rozciągliwość ludzkiego serca – zmieści się mama, tata, pani ze żłobka, konik na biegunach, Babcia... Dla wszystkich starczy miejsca i nikt nie wyjdzie z kochania poturbowany.

Ja wiem, że może bulwersować, że na stronach internetowych kąśliwe, ociekające jadem uwagi szerzą się i mnożą. I dyskusje – bo jak można pokazać dziecku, że kuzynka wymiotuje? (a babcia później ściera podłogę), jak tolerować u małego misia takie słownictwo - „głupia” - przecież małe misie tak nie mówią. A ja właśnie Wirsén składam pokłony – TO jest dziecko, dzieci TAK mówią, dzieci TAK czują i czasem zdarza im się „porzygać”. Ci, którzy skupiają się na tym aspekcie książki, nie zrozumieli jej wcale. Nie zrozumieli, że najważniejsze jest, że na końcu babcia przynosi świeczki i całe naręcze książek i że wszyscy – misio, babcia i kuzynka siedzą na jednej kanapie i czytają. Że misio już chce mieć kuzynkę, że babcia jest najukochańsza, ale może każdego kochać najwięcej na świecie, mimo że jest tylko jedna jedyna.

O tym jest ta książka – o tym, że babcia zawsze wie, co robić i jak robić, bo kieruje się miłością. I że każda babcia jest super-babcią.

A Babci Majowej chciałyśmy w dzień jej święta powiedzieć, żeby się nie zmieniała, bo jest doskonała!