154. OSZCZĘDZANIE

KATARZYNA MINASOWICZ

„ZIMA, KTÓREJ NIE BYŁO”

WILGA, GRUPA WYDAWNICZA FOKSAL, WARSZAWA 2014

ILUSTROWAŁA KATARZYNA MINASOWICZ

Odkopujemy się ze śniegu. Zmarznięte stopy rozcieramy i zdejmujemy po jednej warstwie ubrań. Z -15 zostało -3. Nie chcemy więcej, bo tyle minusów jest do pokonania termoforem i gorącą herbatą z sokiem malinowym. I stosem książek. I niewychodzeniem z domu. Zima zawitała.

A u Małej nie ma zimy. A Mała na nią czeka. Bo chce wiedzieć, jak to jest. Bo chce poczuć zimno wspinające się po kręgosłupie. I to szczypanie w nos i uszy, o którym do tej pory tylko słyszała. Słyszała jeszcze wiele innych rzeczy – o gryzących rajstopach, o tym, że nie można jeździć zimą na deskorolce i o odśnieżaniu – codziennie. Wszyscy drżą przed zimą, schowaliby się w jakiejś dziurze, w której zima ich nie dopadnie, przespaliby białe miesiące, zatrwożeni jej majestatem i lodowatymi palcami, którymi chwyta każdego bez wyjątku. A Mała jest ciekawa. I nie może się doczekać. I jako jedyna wypatruje, wyczekuje, w oknie wystaje i zimę zaprasza. Bo jest dzieckiem ciekawskim. I jeszcze dlatego, że tata w wielkim pudle z napisem ZIMOWE przyniósł piękne czerwone śniegowce. A zimy nie ma i nie ma jak wypróbować śniegowców w śniegu. I w lodzie. I w zamieci. I w zamarzniętych kałużach. Trzeba więc sobie zimę stworzyć. Porzucać się śnieżkami ze zgniecionego papieru i utonąć w zadymce ze styropianowych kulek. Koniecznie w czerwonych śniegowcach, bo są najpiękniejsze na świecie! A potem w okno puka prawdziwa zima – ta z uszczypliwym charakterem i chłodnymi dłońmi. Ta, której nikt a nikt nie lubi...

To historia o tym, że lepiej być dzieckiem, nawet, gdy ma się zbyt wiele na to lat, że lepiej po dziecięcemu patrzeć a świat, znaleźć w sobie radość i zachwyt, że zimową porą najlepiej wskoczyć w śniegowce – koniecznie czerwone – i pójść na sanki. Albo urządzić bitwę na śnieżki.

To książka która oszczędza – oszczędza długich, wybujałych zdań, zakończonych zakrętasami i zawijasami, oszczędza zdań ciągnących się jak zimowy szalik, tak długich, że nie wiadomo gdzie się kończą i co było na ich początku. Oszczędza ilustracji przeładowanych szczegółami i kolorami. To książka – odpoczynek, bo siedzi się przy niej, patrzy na białe strony i można zobaczyć tę twarz zimy, która skrzy się uśmiechem. Jest subtelna – humorem, który goni za rajstopami, podgryzającymi w stopy; ilustracjami, na których Mała obserwuje świat – trochę z boku, z namysłem, ale i zachłannością dziecka, z tym wielkim pragnieniem, żeby zrozumieć wszystko, co pojęte i co do pojęcia się nie nadaje i tekstem, którego jest w sam raz na zimowe wieczorne czytanie. W sam raz na to, żeby zima dała się oswoić i zwinąć na kolanach jak biały kot.

[Dziękujemy Grupie Wydawniczej Foksal za egzemplarz, co ogrzał nas w zimowej zadymce]