223.FOTO STORY. STORY EIGHT - DWA

Dla niej zaczęło się w piątek. Bo przyjechała jedna ciocia z wielkim pudłem ciastoliny. Potem był ten dzień, gdy poszła zbierać z Tatą kasztany, a ja kończyłam tort i ustawiałam w równym rządku muffiny i butelki ze słomkami. I były dzieci. I każdy dostał swój klej i swoje wycinanki – ze zdjęciem, bo żadne jeszcze nie czyta. Balony, sok jabłkowy, misiowe gruszki, puzzle w każdym kąciku pokoju i tort numer 1 – brzoskwiniowy. A kolejny dzień to już Dziadkowie, tort-piaskownica (wyszperany w internecie), z którego zjadła kota, ptaszka i pół zjeżdżalni. I „Sto lat” („Ja nie lubię śpiewać sto lat!”) i najważniejsze miejsce przy stole. I każdy gość w dłoni zacisnął pakiecik z kostką gorzkiej czekolady – na odchodne, na zapamiętanie. I wszystkie Dzieci ze żłobka też – ale to już w poniedziałek, w ten dzień, gdy faktycznie było urodzinowo.

Były resztki tortu, prezent od Rodziców, wieczorne wyjście na rower, wtedy, gdy już się zapaliły latarnie i szybkie pójście do łóżka – wykończeni emocjami padliśmy wszyscy, żeby dziś wstać z córką starszą o rok...

Dla mnie zaczęło się dużo wcześniej. Gdy myślałam, szukałam, próbowałam, gdy chciałam, żeby było jak najlepiej, jak najładniej, jak najsmaczniej, gdy sen z powiek spędzało mi robienie kukiełek-Majek do muffinków i girlandy (do 1.30 w nocy), lepienie wiaderek i łopatek z masy cukrowej (do 0.30) i sprzątanie dzień przed przybyciem pierwszych gości (do 2). Nie było perfect, bo zabrakło miski na ziemniaki, nie robiliśmy z dzieciakami ludzików z kasztanów i biszkopt mógł być trochę bardziej wilgotny, ale dałam jej z siebie wszystko, co miałam.

Majka, kocham Cię wiesz? Moja dwulatko, najpiękniejsza na świecie...