220.JAKĄ MAMĄ CHCIAŁABYM BYĆ...

JUJJA WIESLANDER, TOMAS WIESLANDER
„KAJTEK I MIŚ”
(TŁ.AGNIESZKA STRÓŻYK)
ZAKAMARKI, POZNAŃ 2014
ILUSTROWAŁ OLOF LANDSTRÖM

Gdy Majka była w brzuchu miałam doskonały obraz siebie, jako mamy. Wiedziałam, że chcę być mądra, z wielkim luzem i dystansem do świata, a z ogromną miłością do córki, że chcę być cierpliwa, mieć błyskotliwą odpowiedź na każde pytanie mojego Dziecka, że chcę być kreatywna i akceptować Dziecko moje dokładnie takim, jakie jest.
I co więcej – byłam przekonana, że przyjdzie mi to bez trudu, naturalnie, z porodem wraz.
Rzeczywistość jest czasem bliska marzeniom, czasem na marzenia nawet nie spogląda. Ale wciąż dążę do ideału i ideałów wypatruję we wszechświecie.
Mamą idealną jest dla mnie mama Kajtka. To taka mama, którą chciałoby mieć każde dziecko. Mama cierpliwa, nie krzycząca i nie denerwująca się – wie dobrze, że nie ma sensu unosić głosu, bo dwa uniesione głosy dają tylko wielki szum i hałas. Lepiej porozmawiać spokojnie i wszystko wytłumaczyć. Albo odpuścić. Zwyczajnie.
Mama Kajtka nie mówi „Nie płacz” – mówi „Wypłacz się”, bo wie, że dziecięcy płacz coś znaczy i to jak słowa u dorosłych. Gdy umiera myszka Kajtka wie, że chłopiec musi przejść żałobę i zamiast chusteczki, daje mu swoje kochające ramiona.
Mama Kajtka słucha, co do niej mówi i wymienia się z nim opiniami – nie tylko komunikuje. Potrafi przyjąć dziecięcy punkt widzenia, jeśli jest słuszny. „Odkurzaczy nie wynosi się na dwór” – mówi na przykład. „Wynosi się, gdy się sprząta samochód” – odpowiada Kajtek i już, mama przyznaje mu rację i wynoszą na dwór odkurzacz, żeby był silnikiem samolotu.
Mama Kajtka pozwala mu na próby, na sprawdzanie, na doświadczanie. Gdy Kajtek chce wbiec na drzewo, mówi mu „Próbuj!” i potem dmucha na stłuczone kolano. I nigdy, przenigdy nie stwierdza „A nie mówiłam!” – przecież to byłoby nieuczciwe – ona ma już za sobą lata doświadczeń i przeżyć, Kajtek dopiero poznaje.
Mama Kajtka idzie z dziećmi na jagody nawet, kiedy pada deszcz, bo „skoro jagody mogą być na deszczu, to my też”. Biorą tylko w termos ciepłe kakao. I czasem nocą idą z Kajtkiem na dwór oglądać nietoperze, bo przecież ona też była na dworze, gdy była małą dziewczynką. A czasem zabiera dzieci na wycieczkę na wysypisko śmieci, bo tam tez może być świetna zabawa – na przykład w starych zepsutych karetkach pogotowia. I zawsze znajdzie chwilkę, by krzyczeć „Ogień gore!”, gdy dzieciaki z podwórka akurat bawią się w strażaków.
I bawi się z nim w gry słowne, spędza mnóstwo czasu i w ogóle to lubi swojego syna.
Ale najbardziej podziwiam w mamie Kajtka ten spokój i to przyzwolenie na jego rozwój, na jego próby i co najważniejsze, na jego błędy. Nie wyrywa się, by pomagać tam, gdzie Kajtek daje radę sam. Daje mu do ręki ostry nóż, żeby kroił chleb – to jego codzienne zadanie, gdy robią kolację – jak inaczej ma się nauczyć? Pozwala mu używać prawdziwych, całkiem dorosłych narzędzi – jest tylko jeden warunek, musi to robić w obecności dorosłych. I kluczowym jest tu „w obecności” – to Kajtek wywija młotkiem, a nie tylko przygląda się jak robi to jego tata, marząc o tym, by spróbować. I jeśli syn chce zaczynać budowę domu od dachu, stwierdza tylko, że nigdy nie znała akurat takiego sposobu. Kajtek ma całą kolekcję siniaków i zadrapań. Jedne od uderzenia młotkiem w palec, inne od noża, który ześlizgnął się z patyka podczas strugania. Każda z tych ranek, to krok naprzód w jego poznawaniu świata. Każda to jak odznaka za zdobytą sprawność.
Książka o Kajtku i Misiu, to jedna z tych, które można czytać na dwóch poziomach. To historyjki dla Dzieci bliskie im tak, że już chyba nie można bardziej. Bo jest ukochana maskotka –to Miś, ale można z nim identyfikować ulubionego Pana Wielbłąda; jest mały chłopiec i mała dziewczynka – najlepsza przyjaciółka Kajtka, Tosia; jest ryba na obiad, na którą akurat nie ma się ochoty, jest supertajna kryjówka, a w tej kryjówce na półeczce leży supertajna tajemnica; jest zabawa w samolot, zabawa w pływanie i zabawa we wbieganie na drzewo; jest mokra wycieczka i suchy niby-piknik. Jest mnóstwo ruchu, radości, zabawy, jest czasem płaczu tyle, co krwi wypływającej ze skaleczonego palca. Jest codzienny przed-senny rytuał czytania książki. I jest nawet kłótnia z najlepszą przyjaciółką (dobrze, że jest też godzenie się). Historyjki są pisane tak, jakby opowiadało je dziecko – prosto, z mnóstwem szczegółów akurat tam, gdzie tego potrzeba, ze słowami wprost z dziecięcego słownika.
A tam gdzieś głębiej, gdzie pewnie nie sięga wzrok dziecięcy, jest szczypta zazdrości i całe morze podziwu dla mamy Kajtka. Bo kocha go tak mądrze jak zasługuje na to każde dziecko.