304. BEZ PODTEKSTÓW

AGNIESZKA HORUBAŁA

„STO NÓG STONOGI FRUZI”

DWIE SIOSTRY, WARSZAWA 2015

ILUSTROWAŁA ZOSIA DZIERŻAWSKA

Niedzielna wycieczka. Mijamy fabrykę lodów. „To tak jak fabryka butów!” - krzyczy Majka tryumfalnie. Najpierw zaczynamy tłumaczyć coś o różnicy między butami a lodami, ale córka patrzy na nas zdziwiona. „No jak u Fruzi, fabryka butów!”. A no tak! Literatura, która wkracza w rzeczywistość…

Ale po kolei! Bo fabryka butów była prawie na końcu.

Fruzia jest stonogą. Taką sobie zwyczajną, co mieszka w pewnym niewielkim miasteczku, ma konwaliowe mydło, lubi gorące kakao, zapach maciejki i swój ogród. Ma pracę, którą bardzo uwielbia – robi na drutach skarpetki i sprzedaje je w przydomowym sklepiku. Skarpetek ma Fruzia całe mnóstwo, bo też na swoje sto nóg trochę ich potrzebuje. Butów natomiast ma tylko pięćdziesiąt par – po jednym na każdą nogę. Na jednej parze nosi trampki, na innej baleriny, na jeszcze innej mokasyny. Wyobrażam sobie, jak zmęczone musiały być jej nogi, gdy po całym dniu w różnych butach przychodziła w końcu do domu i mogła zdjąć całe sto, co do jednego! Najgorsze jednak było to, że Fruzia wybiera się w góry, a jak wiadomo, tam potrzeba butów wygodnych i mocnych, które uniosą właściciela na sam szczyt. Fruzia więc wybiera się do sklepu, żeby zakupić pięćdziesiąt par solidnych damskich traperów. Okazuje się jednak, że to nie takie proste i na zakupy będzie musiała poświęcić dużo więcej czasu, niż my, dwunożni, kiedykolwiek.

I fabryka butów, o której wspomniałam na początku, mogłaby się wydawać całkowitym kart odkryciem, zabawy odebraniem i zdradzeniem zakończenia, ale uspokajam, że ta historyjka kryje w sobie coś więcej.

Dawno nie czytałam tak bezpretensjonalnej książki dla Dzieci, tak pozbawionej moralizatorstwa, takiej zwykłej, ciepłej historyjki. Jest Fruzia, buty, kolorowe skarpety, zapach maciejki i czytanie w łóżku ulubionych książek. Nie ma podtekstów, nie ma zagadek, nie ma drugiego dnia. Ot taka sobie opowiastka o sympatycznej stonodze, która ujęła moją córkę. Jakoś się ostatnio przyzwyczaiłam do tego, że w większości dziecięcych książeczek przemyca się wiedzę. Że w innym wydaniu Fruzia trafiając do fabryki butów zaliczyłaby linię montażową i krótki kurs współczesnych technologii obuwniczych. A ona nie – poszła po prostu po buty, a nie po przyswajanie, notowanie, obserwację. Zaskoczyło mnie to i zaraz zaczęłam próbować wtłaczać wiedzę dodatkową, od siebie - „A wiesz ile nóg ma naprawdę stonoga?”*; „A policz ile owadów występuje w książce” (sprzedawczyni mrówka, sprzedawcy komar i świetlik, klientki ważka i biedronka, klient konik polny, szewc pająk, „informatorka” motyl, ochroniarz bąk, właścicielka pensjonatu stonka i rzesza postaci trzecioplanowych i tła). Ale szybko zrezygnowałam, poddając się niespiesznemu rytmowi opowieści i idealnie dobranym delikatnym rysunkom.

A Majka?

-O czym jest ta książka?

-O tym, że Fruzia szła do sklepu, a oni mówili „Co?! Ile?!” i mówili „Idźcie gdzieś tam, wtedy znajdziecie buty”. I Fruzia tam szła, gdzie kazali i tam spotkała stonogę drugą, pana Stonogę i zajmował dużo miejsca. Kupili w końcu buty!

-A podobała ci się książka?

-Podobała. Najbardziej, że wszystko było OK i że później wszystko skończyło się dobrze. I że już spała.

Dobranoc Fruziu.

*otóż jeśli ktoś chce wiedzieć to podobno zależy od gatunku i podobno od 30 do nawet 400.