224.PO CO CI TO?

W każdym miejscu w Naszym domu są książki. W sypialni – kilka stosów obok łóżka, w salonie, na półce i regale, u Majki – wszędzie, w kuchni czasem, w łazience także. W przedpokoju, bo gdy idę z jednego pokoju do drugiego czasem zostawiam jakąś po drodze. W mojej torebce – zawsze. Nie umiem sobie przypomnieć dnia w moim świadomym życiu, który ominął książkę. Choć kilka stron, choć jedna.

Majce czytam od tej chwili, gdy dowiedziałam się, że jest. Poważne lektury i takie specjalnie dla niej. Najpierw po to, żeby kołysał ją mój głos, potem po to, by ukochała książki równie mocno, teraz dlatego, że sama tego chce. To jeden z moich największych sukcesów wychowawczych – jej miłość do książek, to, że umie przewracać strony pomiędzy okładkami, to, że zapamiętuje całe kwestie, to, że siada czasem sama w fotelu i...czyta.

Po co mi to? Po co właściwie czytać?

To niby oczywiste i niby prosto odpowiedzieć na takie pytanie, ale w dyskusji z pewnym mężczyzną, który nie był przekonany do czytania dzieciom, musiałam pomyśleć, wyciągnąć asy z rękawa.

Po pierwsze to właśnie świetne ćwiczenie dla głowy – czytanie to gimnastyka dla umysłu, taniec albo kick-boxing – zależy co się czyta.

Po drugie – to przyjaźń ze słowami, nawiązywanie nowych znajomości, powiększanie słownika – język rośnie, coraz więcej udaje się powiedzieć, świat trochę bardziej w zasięgu ręki.

Po trzecie – to, jak siedzimy ze sobą, ja i moja córka, przytulone do siebie, blisko, głowa przy głowie, razem, nad jedną książką – oprócz fizycznej bliskości to umacnianie więzi psychicznej – słuchamy tego samego, potem możemy o tym rozmawiać. Kiedyś to będzie wspólny świat – żarciki, odniesienia, cytaty.

Po czwarte – to piękne spędzanie czasu, to płynięcie w inne światy, to znajdowanie się tu i teraz i gdzieś indziej, a wszystko naraz. To najlepsza rozrywka, jaką znam...

Jakiś czas temu do Majkowej grupy w żłobku przyszły nowe, młodsze dzieci. Niektóre nie mówią. Majka podgląda je i widząc większe nimi zainteresowanie próbuje je naśladować – odrzuca słowa na rzecz krzyku, płaczu, zawodzenia. A ja mówię jej do uszka – słowa to Twoja siła, to Twoja magiczna moc, to, że rozmawiamy, to coś pięknego i te Dzieci Tobie zazdroszczą, jesteś ich superbohaterką, bo mówisz, bo one tak właśnie by chciały – umieć się porozumieć. Patrzy na mnie wielkimi oczami i wiem na pewno, że rozumie i że to dzięki książkom potrafi powiedzieć całe „Na straganie”, a patrząc na pół księżyca na niebie opowiedzieć krótką historyjkę o tym, że „to Majka przecięła go nożem na pół” - siła słów, moc wyobraźni...

[wpis przygotowany w ramach projektu "Przygody z książką"

W ramach projektu zajmujemy się książkami dla dzieci, czytaniem z dziećmi i literaturą dziecięcą. Popularyzujemy tym samym czytanie w rodzinach i wskazujemy wartościowe książki dla dzieci. Przede wszystkim przekazujemy dzieciom miłość do książek i zachęcamy do przygody z czytaniem!]