100.SŁOŃ NA SZCZĘŚCIE

LUDWIK JERZY KERN

„PROSZĘ SŁONIA”

CZYTA ANNA SENIUK

LITERÓWKA, WARSZAWA 2013

PROJEKT OKŁADKI DANIEL DE LATOUR

[Literówka nie zawsze musi być błędem!]

Nasz Słoń nie ma imienia. Mieszka z Nami dłużej niż istnieje Majka. Spotkaliśmy go kiedyś w jakimś markecie i Tata Majki jednym ruchem zgarnął go do koszyka - „No nie mogłem go tam zostawić!” Zaliczył z nami jedną przeprowadzkę i mieszkał na kilku parapetach – teraz mieszka na parapecie Majczynym, a czasem w jej biblioteczce. I wcale nam nie przeszkadza, że ma trąbę na dół – takie też mogą przynosić szczęście!

Nasz Słoń mógłby się nazywać Dominik, bo tak się nazywa Tata Majki i zdecydowanie uważamy to imię za najpiękniejsze męskie imię na świecie. Dominik nazywa się też jeden bardzo znany, bardzo klasyczny, acz bardzo niezwykły słoń.

Ten słoń mieszkał kiedyś na wystawie apteki i był dumnym jej logo – apteka zwała się bowiem „Pod słoniem”. A potem apteka nazwę zmieniła na „Pod lwem” i niestety Dominik musiał się wyprowadzić na strych. Tam czas spędzał leżąc na boku (bo tak go położono) i słuchał opowieści starych książek, które także na strychu mieszkały. Czasem słuchał też opowieści jakiejś sowy, czasem myszek. I jednego dnia na tym strychu znalazł go mały chłopiec- Pinio.

Otrzepał go, ba!, umył go nawet ściereczką i okazało się, że pod warstwą kurzu Dominik jest biały.

Bo istnieją słonie nie tylko szaro-bure, istnieją też słonie mleczne. Istnieją też słonie z porcelany. I Dominik był właśnie takim słoniem – białym, porcelanowym i zupełnie malutkim.

Pinio też był malutki, dużo mniejszy niż wszyscy koledzy w klasie. Przysparzało to nie lada zmartwienia jego rodzicom. Mama i tata wespół z doktorem, dokarmiali Pinia tabletkami na dodatkowe centymetry. Ale Pinio, zmęczony tym, że wszyscy wymagają od niego rośnięcia, postanowił tabletki ukrywać. Najlepszym miejscem wydaje się – trąba Dominika!

Wkrótce zaś Dominik przestaje mieścić się na półce... Tak jakby rozrasta się wszerz i wzdłuż, tak jakby jest większy coraz, tak jakby Pinio musi coraz wyżej sięgać, by do dominikowej trąby zmieścić kolorowe pigułki...

„Ferdynanda Wspaniałego” znają chyba wszyscy. A słoń Dominik, mam wrażenie, jakoś chyłkiem boczkiem przemyka i nie każdy wie, jak wygląda. A jest piękny, bardzo piękny! Jeszcze piękniejszy jest rysowany głosem Anny Seniuk.

Bo istnieją głosy idealne! Bo istnieją osoby, które w głosach mają moc tworzenia. Mogą z dźwięków utkać słoniowe uszy, słoniową trąbę i mocne, zwaliste nogi.

Anna Seniuk jest w tym fenomenalna! Nie czyta, ale bawi się tekstem, przeżywa go, czaruje nim. Każda postać ma swój własny głos – nie do wiary ile tych głosów mieszka w jednym jedynym głosie Anny Seniuk! (no czy ktoś jeszcze potrafi być czajnikiem?!)

TU chociaż mała próbka, maleńki fragmencik z 5,5 godziny.

Rozpływam się, rozanielam, bo słuchamy audiobooków dużo – ja znacznie więcej, niż Majka, bo sprzątanie, bo gotowanie, bo pójście na zakupy – a dawno już nie słyszałam tak z sercem wykonanego teatru głosowego! I cała płyta jest z sercem – no bo i okładka świetna i sam tekst genialny – taki staroświecki, ale nie przestarzały, mądry i zabawny. I niech ten słoń szczęście przyniesie „Literówce”, niech tylko nie zamieniają nazwy na „Pod lwem”!

[Dziękujemy Literówce za literalnie bezbłędny prezent]